No, no es tracta d’un joc de paraules la temàtica d’avui, sinó més aviat de posar l’atenció en una de les coses on, de vegades, no en posem la suficient fins que ja és una mica tard. Ens referim, ni més ni menys, que a l’autocura del cuidador.

Tot i que cada setmana parlem de temes diversos sobre el TEA, val la pena parar-nos a pensar també en les figures que envolten i guien al nen, com són els pares.

Molt sovint, dins de teràpia, utilitzem comparacions i metàfores de la vida quotidiana per a poder treballar diferents temàtiques com l’empatia, les emocions o la rigidesa. Un d’aquests exemples, quan parlem d’ansietat o paciència, és el del got d’aigua:

Imagineu-vos per un moment al vostre fill o filla en un dia normal. Durant aquest dia hi ha diferents rutines i estructures, però també estímuls, estressors i frustracions que desequilibren la seva balança i van desgastant la seva paciència. Imaginem-nos ara que la seva paciència és com un got d’aigua, un got que poc a poc, al llarg del dia es va omplint. En alguns moments aquest got s’omple més ràpid, per exemple, quan el nen/a pateix moments de menys estructura o no entén el seu entorn; d’altres, en canvi, es va omplint amb petites gotes que, tot i que no semblen ser gaire, van augmentant el nivell de l’aigua. I aquest got es va omplint i omplint fins que… es vessa.

Quan això succeeix esdevé un moment de màxima angoixa, desesperació i incomprensió per part del nen. Aleshores és necessari contenir amb més intensitat les emocions i les conductes que es deriven i els recursos que normalment ens funcionen, en aquest moment no són suficients, o perden eficàcia.

Ara imaginem-nos que aquest got que ha vessat, no és dels nostres nens/es, sinó el nostre propi. Cadascú de nosaltres tenim el nostre propi Got de Paciència que, mica en mica, es va omplint. Part d’aquesta aigua ve per les situacions relacionades amb el TEA: dedicació a entendre el nostre fill/a, impotència davant algunes situacions, o perquè aquesta síndrome ens demana un altre tipus de temps i esforç. Però la resta del got s’omple amb els problemes que ens planteja el nostre dia a dia: la parella, la feina, la família, assolir els nostres objectius, gestionar les nostres frustracions, etc.

Però a diferència del got dels nostres nens, els pares tenim l’afegit que el nostre got ajuda a sostenir el dels altres. Per tant, si no volem permetre que el nostre propi got caigui, hem d’aprendre a buidar-lo paulatinament.

Sí, molt fàcil de dir, però com es fa això?

Doncs de la mateixa manera que aprenem a donar estructura als nens, és important que ens estructurem nosaltres mateixos moments per la pausa, cedint-nos temps per a nosaltres mateixos per a reendreçar les nostres emocions.

I quins són aquests moments tant necessaris?

Doncs són tots aquells espais, relacions i activitats que ens resulten agradables, ens ajuden a gestionar millor les nostres emocions i ens proporcionen una via d’escapament a les situacions més negatives. Dins d’aquest grup trobem:

  • Espai de parella: Hem de buscar un espai de parella on no tractem o pensem en les dificultats del TEA, en els problemes del dia a dia o altres maldecaps. Ha de ser un espai realment profitós i de parella.
  • Feina: Molts dels problemes i l’estrès poden venir d’aquesta àrea, és cert. Però segur que hi ha aspectes positius on podem centrar la nostra atenció, com en les coses que fem i se’ns donen bé, les satisfaccions que ens dóna aquest àmbit, etc. Per petit que sigui, SEMPRE hi ha alguna cosa positiva a destacar.
  • Hobbies i aficions: Súper importants per realitzar-nos i evadir-nos. Hem de procurar treure temps per posar-ne en pràctica.
  • Relacions amb amics i familiars: Parlar amb els altres de com estem i sentir-nos escoltats és un molt bon exercici de “neteja” per poder buidar el nostre Got de Paciència. No si val ser “egoistes” i quedar-nos-ho tot per nosaltres.

I a banda d’això, sempre podem trobar altres recursos dirigits cap al tema concret del TEA. Com és el cas de l’espai per a pares que hi ha aquí a l’associació: L’hora del Té. Un recurs com un altre per poder buidar i sentir-nos recolzats.

 

Esperem que aquest post us hagi pogut donar algunes claus per cuidar i ser més conscients d’un dels rols més importants per als nostres nens!

No oblideu compartir aquesta publicació a les vostres xarxes o bé donar-li un súper LIKE!

 

Fins la propera,

L’equip de psicòlegs/es de TEA Mar.

____________________________________________________________________________________________

No, no se trata de un juego de palabras la temática de hoy, sino más bien de poner la atención en una de las cosas donde, a veces, no ponemos la suficiente hasta que ya es un poco tarde. Nos referimos, ni más ni menos, al auto-cuidado del cuidador.
Aunque cada semana hablamos de temas diversos sobre el TEA, vale la pena pararnos a pensar también en las figuras que rodean y guían al niño, como son los padres.
Muy a menudo, dentro de terapia, utilizamos comparaciones y metáforas de la vida cotidiana para poder trabajar diferentes temáticas como la empatía, las emociones o la rigidez. Uno de estos ejemplos, cuando hablamos de ansiedad o paciencia, es el del vaso de agua:
Imaginemos por un momento a vuestro hijo o hija en un día normal. Durante este día hay diferentes rutinas y estructuras, pero también estímulos, estresores y frustraciones que desequilibran su balanza y van desgastando su paciencia. Imaginemos ahora que su paciencia es como un vaso de agua, un vaso que poco a poco, a lo largo del día se va llenando. En algunos momentos este vaso se llena más rápido, por ejemplo, cuando el niño/a padece momentos de menos estructura o no entiende su entorno; otros, en cambio, se va llenando con pequeñas gotas que, aunque no parecen ser demasiado, van aumentando el nivel del agua.

Y ese vaso se va llenando y llenando hasta que… se derrama.
Cuando esto sucede se convierte en un momento de máxima angustia, desesperación e incomprensión por parte del niño/a. Entonces es necesario contener con más intensidad las emociones y las conductas que se derivan y los recursos que normalmente nos funcionan, en este momento no son suficientes, o pierden eficacia.
Ahora imaginemos que este vaso que ha derramado, no es de nuestros niños / as, sino nuestro propio. Cada uno de nosotros tenemos nuestro propio Vaso de Paciencia que, poco a poco, se va llenando. Parte de esta agua viene por las situaciones relacionadas con el TEA: dedicación a entender nuestro hijo/a, impotencia ante algunas situaciones, o porque este síndrome nos pide otro tipo de tiempo y esfuerzo. Pero el resto del vaso se llena con los problemas que nos plantea nuestro día a día: la pareja, el trabajo, la familia, lograr nuestros objetivos, gestionar nuestras frustraciones, etc.

Pero a diferencia del vaso de nuestros niños, los padres tenemos el añadido de que nuestro vaso ayuda a sostener el de los demás. Por lo tanto, si no queremos permitir que nuestro propio vaso caiga, debemos aprender a vaciarlo paulatinamente.
Sí, muy fácil de decir, pero como se hace esto?
Pues de la misma manera que aprendemos a dar estructura a los niños, es importante que nos estructuremos nuestros momentos para la pausa, cediéndonos tiempo para nosotros mismos para reordenar nuestras emociones.
Y cuáles son estos momentos tan necesarios?
Pues son todos aquellos espacios, relaciones y actividades que nos resultan agradables, nos ayudan a gestionar mejor nuestras emociones y nos proporcionan una vía de escape a las situaciones más negativas. Dentro de este grupo encontramos:
– Espacio de pareja: Tenemos que buscar un espacio de pareja donde no        tratamos o pensamos en las dificultades del TEA, en los problemas del día a día        u otros dolores de cabeza. Debe ser un espacio realmente provechoso y de    pareja.

– Trabajo: Muchos de los problemas y el estrés pueden venir de esta área, es            cierto. Pero seguro que hay aspectos positivos donde podemos centrar nuestra            atención, como en las cosas que hacemos y nos dan bien, las satisfacciones que    nos da este ámbito, etc. Por pequeño que sea, SIEMPRE hay algo positivo a   destacar.

– Hobbies y aficiones: Súper importantes para realizarnos y evadirnos. Debemos      procurar sacar tiempo para poner en práctica.
– Relaciones con amigos y familiares: Hablar con los demás de cómo estamos y       sentirnos escuchados es un muy buen ejercicio de “limpieza” para poder vaciar            nuestro Vaso de Paciencia. No vale ser “egoístas” y quedarnos todo para            nosotros.

Y aparte de eso, siempre podemos encontrar otros recursos dirigidos hacia el tema concreto del TEA. Como es el caso del espacio para padres que hay dentro de la asociación: La hora del Te. Un recurso como otro para poder vaciar y sentirnos apoyados.

Esperamos que este post os haya podido dar algunas claves para cuidar y ser más conscientes de uno de los roles más importantes para nuestros niños!
No olvide compartir esta publicación a sus redes o bien darle un súper LIKE!

Hasta la próxima,
El equipo de psicólogos / as de TEA Mar.