M: Podríem fer el joc de la “bomba”, fa temps que no el fem?

J: A mi m’agrada més jugar a l’UNNO, juguem?

M: Eso está fetén tio Willy!!

J: Eh? què has dit, Max?

M: Que sí, podem jugar a l’UNNO.

J: I què vol dir allò altre que m’has dit?

M: Eh… bé, no ho sé…

En Max i en Joan discuteixen i proposen el joc que faran a continuació, però mentre parlen, en Max dóna una resposta una mica estranya, incomprensible per a qui no la ha sentit abans. Però, tanmateix en Max no sap què significa allò que acaba de dir.

Us sona això? Si recordeu, són les famoses ecolàlies!! Temps enrere ja havíem dedicat un espai al blog per fer un tastet sobre aquesta peculiaritat lingüística. Ara però, seguim donant-vos informació i recursos per poder entendre i mitigar aquesta característica.

Ara més que mai, amb els programes de televisió i els famosos youtubers, els nostres nens/es agafen qualsevol expressió, paraula o moviment (des d’una salutació a un pas de ball graciós) que els capta l’atenció i no deixen de repetir-ho, i com que hi ha moltes situacions on aquesta “còpia” no té cabuda, molts cops la fan fora de context. De manera que pot ser que enmig d’una conversa normal amb el nostre fill/a puguem sentir un comentari totalment descontextualitzat

Aquesta repetició tant pot ser immediata, després d’haver sentit la paraula, o més tard en una altre situació fora de context, el que s’anomena una ecolàlia demorada. Aquest tret característic acostuma a envair tot el discurs i limita molt el llenguatge espontani del nen/a. I a més a més d’això… Què passa quan allò que es diu sense saber-ne el significat resulta ser una expressió malsonant o ofensiva?

Això pot passar de debò? Doncs sí, i sovint.

El video que hem enllaçat a l’article d’avui és un exemple excel·lent que de vegades utilitzem a teràpia amb els nostres nens/es.

En aquest vídeo apareix el famós personatge Mr. Bean fent turisme, il·lusionat per tot el que està veient a la ciutat que visita i fent fotografies per allà on passa, fins que un motorista li fa la típica “porra” amb el dit. En aquell moment podem veure a en Bean estranyat perquè no entén ben bé què significa aquest gest. Però enlloc de preguntar-ho, comença a utilitzar-ho indistintament amb tothom pensant que es tracta d’una salutació.

Resultat? Doncs que sense adonar-se’n en Mr. Bean està fent un gest molt inadequat a tothom amb qui es creua. El mateix que els hi passa molts cops als nostres fills/es sense adonar-se’n. Molts cops no és ni una provocació ni una resposta pensada, sinó que és automàtic sense saber què estan fent o dient.

Com podem pal·liar tot això perquè no succeixi?

Doncs primerament és important detectar aquests moments en que el nen/a diu (o fa) aquestes expressions i preguntar-li si entén què volen dir i perquè les fa. També explicar-li, dins d’un llenguatge que pugui entendre quin significat real té això que fa i la imatge que projecte a la resta quan ho fa.

És necessari donar-li una alternativa adaptativa a allò que fan. Per exemple, en el cas d’en Mr. Bean, li ensenyaríem que en comptes d’ensenyar el dit, podem saludar d’una altre manera, i li donaríem dos o tres exemples més adequats. I molt important és reforçar a que el nen o nena pregunti què vol dir allò que veu però no sap que significa o no entén. Quan més l’animem a interactuar amb nosaltres per saber entendre el seu entorn, més estarem treballant la seva comprensió i les seves habilitats socials.

Com sempre, esperem que us hagi semblat interessant i pràctica aquesta publicació!

El proper juernes tindrem una nova entrada, no te la perdis!

Si consideres que pot ser útil per a algú i t’ha agradat, pots compartir-lo amb els companys de treball, amics, i per les xarxes socials! I donar-nos un enorme LIKE!

Fins aviat!

______________________________________________________________________________________________

M: Podríamos hacer el juego de la “bomba”, hace tiempo que no lo hacemos?
J: A mí me gusta más jugar al UNNO, jugamos?
M: Eso está fetén tío Willy !!
J: Eh? que has dicho, Max?
M: Que sí, podemos jugar al UNNO.
J: Y qué significa lo otro que me has dicho?
M: Eh … bueno, no sé …

Max y Joan discuten y proponen el juego que harán a continuación, pero mientras hablan, Max da una respuesta un poco extraña, incomprensible para quien no la ha oído antes. Pero, sin embargo Max no sabe qué significa aquello que acaba de decir.

Os suena esto? Si recordáis, son las famosas ecolalias!! Tiempo atrás ya habíamos dedicado un espacio en el blog para hacer una degustación sobre esta peculiaridad lingüística. Ahora sin embargo, seguimos dándoos información y recursos para poder entender y mitigar esta característica.

Ahora más que nunca, con los programas de televisión y los famosos YouTubers, nuestros niños/as cogen cualquier expresión, palabra o movimiento (desde un saludo a un paso de baile gracioso) que les capta la atención y no dejan de repetirlo, y como hay muchas situaciones donde esta “copia” no tiene cabida, muchas veces la hacen fuera de contexto. De modo que puede que en medio de una conversación normal con nuestro hijo/a podamos sentir un comentario totalmente descontextualizado

Esta repetición tanto puede ser inmediata, después de haber oído la palabra, o más tarde en otra situación fuera de contexto, lo que se llama una ecolalia demorada. Este rasgo característico suele invadir todo el discurso y limita mucho el lenguaje espontáneo del niño/a. Y además de eso … ¿Qué pasa cuando lo que se dice sin saber su significado resulta ser una expresión malsonante u ofensiva?

¿Esto puede suceder de verdad? Pues sí, y a menudo.

El video que hemos enlazado en el artículo de hoy es un ejemplo excelente que a veces utilizamos en terapia con nuestros niños/as.

En este vídeo aparece el famoso personaje Mr. Bean haciendo turismo, ilusionado por todo lo que está viendo en la ciudad que visita y haciendo fotografías por donde pasa, hasta que un motorista le hace la típica “porra” con el dedo. En ese momento podemos ver a Bean extrañado porque no entiende muy bien qué significa este gesto. Pero en vez de preguntarlo, comienza a utilizarlo indistintamente con todo el mundo pensando que se trata de un saludo.

¿Cuál es el resultado? Pues que sin darse cuenta Mr. Bean está haciendo un gesto muy inadecuado a toda la gente con la que se cruza. Lo mismo que les pasa muchas veces a nuestros hijos/as sin darse cuenta. Muchas veces no es ni una provocación ni una respuesta pensada, sino que es una respuesta automática que les sale sin saber qué están haciendo o diciendo.

¿Cómo podemos paliar todo esto para que no suceda?

Pues primeramente es importante detectar estos momentos en que el niño/a dice (o hace) estas expresiones y preguntarle si entiende qué quieren decir y para que las hace. También explicarle, dentro de un lenguaje que pueda entender qué significado real tiene eso que hace y la imagen que proyecta al resto cuando lo hace.

Es necesario darle una alternativa adaptativa a lo que hacen. Por ejemplo, en el caso de Mr. Bean, le enseñaríamos que en vez de enseñar el dedo, podemos saludar de otra manera, y le daríamos dos o tres ejemplos más adecuados. Y es también muy importante reforzar que el niño o niña pregunte el significado de aquello que ve pero que no sabe el significado o no lo entiende. Cuanto más le animamos a interactuar con nosotros para saber entender su entorno, más estamos trabajando su comprensión y sus habilidades sociales.

Como siempre, esperamos que os haya parecido interesante y práctica esta publicación!

El próximo juernes tendremos una nueva entrada, no te la pierdas!

Si consideras que puede ser útil para alguien y te ha gustado, puedes compartirlo con los compañeros de trabajo, amigos, y por las redes sociales! Y darnos un enorme LIKE!

Hasta pronto!